İkinci Ölüm

Bu dijital albüm hiç nostaljik değil dedi annem çayları masaya koyarken.

-Bu daha kalıcı anne, sayfa yok ki yırtılsın, fotoğraf da zarar görmüyor, dolayısıyla daha kalıcı oluyor.

-Orası öyle ama hangisi eski fotoğraf hangisi yeni çok belli olmuyor artık...

-Anne insanlardan, yaşlarından kolayca anlamak mümkün onu, senin asıl istediğin şey göz yaşları ile ıslanmış sayfaların duygusunu daha derinde hissetmek…

Annem olabilir diyerek çayından bir yudum alarak tabağına geri koydu.

-Bak kızım bu fotoğrafta oturan kişi dedem kucağındaki çocuk kim söyle bakayım. Babaannem diye bağırdı. Aferin kızıma diyerek tanıtıma devam ettim. Bak bu da anneannem, onun kucağındaki de teyzem. Benim görevim bitmişti diğer kişilerin tanıtımı için sıramı anneme verdim. Anne hadi sıra sende diyerek yerimi değiştirdim. Annem fotoğrafı incelemeye başlamıştı. Duygularını sadece içinde yaşamayı pek başaramazdı. Hangi hatıralar arasında dolaştığını bilmesem de özlemi gözünden akan yaşta gizliydi. Anne istersen sonra bakarız diyerek elimi albüme uzattım, hayır hayır diyerek toparlanıp hemen lafa girdi.

-Arkada solda ayakta duran Ferhat dedem, yanındaki Bulgeys ninem, onun yanındaki Erşat amcam, ama yanındaki kadını hatırlayamadım, yakın tut şunu bir bakayım. Gözlüğüm nerde benim? diye etrafına bakındı.

-Dur getireyim anne, odandadır muhtemelen. Hemen fırladım. Gözlüğünü takıp fotoğrafı büyütüp tüm dikkatini verdi.

-Yok hatırlayamadım...

-Amcanın eşi olabilir mi?

-Yok değil, hem bak kadın daha yaşlı, babamın bir akrabası olabilir.

-Bu fotoğrafı teyzene gönder, arayayım o da bilmiyorsa öğrenmemiz mümkün olmayacak…

Konuşmaya başlayalı on dakikayı geçmişti, bir karara gelmek üzerelerdi. Annem hadi sonra konuşuruz diyerek telefonu kapattı. Bu Ferhat dedemin üvey kardeşi muhtemelen. Babam biz küçükken bahsederdi; kimi kimsesi yokmuş dedemin babası almış yanına büyütmüş.

-E çocuğu yok mu peki? Diyerek lafa girdim sabırsız bir tavırla…

-İzin versen söyleyecektim. Eşini evlendikten hemen sonra bir kazada kaybetmiş sonra da hiç evlenmemiş, hatırladığımın hepsi bu…

Kızımın sorularındaydı sıra, anneannesini yormak için enerjisi birikmişti. Ben de muhabbete katılmaya çalıştım ama bir türlü odaklanamadım. Zihnim bulanıklaşmıştı. Sadece o an değil uyuyana kadar diğer hiçbir konuya doğru-dürüst dahil olamadım. Beynimin bir köşesinde benimle konuşmayı bekleyen bir konu vardı. Herkes uyuduktan sonra etraf sessizleşince konuyu ben açtım. İsmini bulamadığımız kadın geçtiğimiz asırda yaşamıştı. Tüm hatıraları, yaşantısı ve anıları geçmişte kalmıştı. Eşyaları ya birisine verilmişti ya da atılmıştı. Simasını hatırlayan birkaç kişi daha vardı ama ismini hatırlayan kimse kalmamıştı. Bir süre sonra artık hatıra bile olmayacak, tarihin unutuluşunda kaybolacak. Evrende yaşamış, yaşamakta olan ve yaşayacak tarihe önemli bir konuda katkısı olmayan herkesin sonu böyle olacak. Fiziki ölümümüz gerçekleştikten sonra hatıramızın da öldüğü gün ikinci ve son ölümümüz yaşanacak.